گفتم!ای آب شفاف،آِی آیینه دلپزیر،بگو:آیا منزیبا هستم؟ جواب داد:«آری،بسیار هم زیبایی،گیسوان انبوه تو که باجا به جابا گل وگوهر آراسته شده،همچون چهره زیبا ومژگان نیم خفته وساقهای هوس انگیز همه دل می برند وجان می بخشند . پیداست که درسراپایت گوشه ای ازنگاهی مشتاق بدان نگریسته ودستی نوازشگر بدان نرسیده باشدنمی توان یافت.»بازگفتم«ای آب رلال،اکنون که زیبایم مرا درآغوش بگیرچون بسیارخسته ام، مرا درخود فروببرتا آرایش ازگونه وعرق راازاندام من بزدایی وخاطره خستگی دوشین راازیادم ببری»

    ازبیلیتیش شاعره یونانی

ششصد سال قبل ازمیلاد